Opfok Perikelen: Uitdagingen met Angstige Veulens

Opfok Perikelen

De afgelopen week was er eentje die we niet snel zullen vergeten. En dat bedoel ik niet in positieve zin!

Ik zal jullie meenemen in de Opfok Perikelen die wij weleens meemaken.

We zijn altijd erg begaan met alle paarden die wij bij ons op stal hebben staan. We willen het beste voor ze en beschouwen ze als eigen. Dit creert een vertrouwensband met de paarden en hierdoor zie je van ieder paard na verloop van tijd het karakter naar voren komen. De ene wat sneller dan de andere. Ieder paard is weer anders en heeft een eigen behandeling nodig. En meestal, is dit leuk en super handig als er een keer een dierenarts of hoefsmid bij moet komen of als je zelf ze moet behandelen.

Je hebt er alleen af en toe eentje tussen zitten die, nou ja hoe zal ik het zeggen, “Anders” is. Ze komen dan vaak al op een bijzondere manier bij ons binnen, zonder halster met de moeder in de trailer bijvoorbeeld. Als er dan ook nog wordt gezegd door de fokker ” dit is er wel eentje hoor” gaan de alarmbellen vaak al bij mij rinkelen. Okay wat hebben we nu weer binnengekregen…

Als opfokker heb je hier dus geen keuze in en moet je het doen met wat er is. Dit bleek dus een mega angstig beestje te zijn die niet in de buurt van mensen durft te komen.

Met zulke is het vaak extra lastig om een band op te bouwen. Maar meestal na verloop van tijd, leren zij ons beter kennen en willen ze vaak aan het eind van hun verblijf niet eens meer weg. Dus op het eerste gezicht geen ramp.

Totdat deze knul ineens andere veulens in de groepsbox begon te pakken. En met pakken bedoel ik van achteren aanvallen als ze rustig staan te eten en in de schoft bijten to bloedens aan toe. Op zich nog geen ramp, de eerste bij wie hij dit deed was een baasje dus wel logisch en die kon ook wel wat hebben. Maar echt niet okay om te zien natuurlijk. Maar op een gegeven moment begon hij ook het braafste jongetje van de groep te pakken. En niet een beetje. hij sprong erbovenop en beet zo hard in de schoft dat het beestje zowat door het voerstek werd geduwd en open lag.

Ik dacht echt, OH shit, dit is niet okay!

Kijk als ze een beetje knokken en stoeien en hier en daar een schram hebben, dan is dat prima, daarvoor zijn ze hier. En geloof mij, ik ben echt al wat gewend in de afgelopen 5 jaar. Maar dit vond ik echt te ver gaan.

Soms wordt het na verloop van tijd minder en is het iets tijdelijks, maar dit niet. Hij bleef maar bezig. We hoorden ook iedere dag van mijn schoonouders en mensen op stal dat het erg onrustig was en dat ” die Bruine” weer bezig was. Maar ja wat moet je als je er zo eentje tussen hebt staan? Normaalgesproken hebben we “Ome Dries” die ingrijpt, maar die was de box ernaast al nodig en er stonden al het maximale aantal paarden in dus dat zou niet goed komen. En deze een box ernaast zetten, oudere groep, zou kunnen maar met alle risico’s van dien want je weet niet wat ze met hem zullen doen, omdat hij “anders”  is….

Toen we van de week aan het eind van de dag terug kwamen van de Koffie binnen, uurtje of zes, zagen we dat de groep blijkbaar zelf al had ingegrepen. De bruine was blijkbaar met z’n hoofd ergens tegenaan gekomen en dat lag open….Fuck.

Na onze beoordeling van de wond belden we meteen de dierenarts die gelukkig nog bij ons in de buurt was en dus rechtsomkeert heeft gemaakt en naar ons toe kwam. Arjen en ik keken elkaar aan en zeiden tegen elkaar, dat wordt weer een latertje….zucht. Wetende dat we ons moment om even bij te komen van het werk kwijt zijn en we dus voorlopig niet naar huis konden. We moeten immers om 22:00uur ook weer naar de boerderij om te voeren. Gelukkig was dat deze avond niet zo. Maar ja je wil eigenlijk wel nog even bij het beestje kijken.

Dit is dus echt een van de vele redenen waarom ik zo graag bij de paarden wil wonen. Maar daarover later meer.

Onze dierenarts was gelukkig snel ter plaatse. Gewapend met een verdovingsspuit, hecht en reinigingsmateriaal liepen we naar de  box. We hadden alleen 1 probleem, het veulen was nog steeds doodsbang voor mensen. Wat we ook probeerden, we konden niet bij hem komen. Uiteindelijk heeft Arjen met een ander veulen ertussen als (trap)buffer na een uur proberen, de verdovingsinjectie kunnen geven. Dit na een eerdere poging, het voeren van een verdovingspasta, die niet voldoende verdoofde.

Om de verdoving rustig in te laten werken  zijn wij even wat gaan eten, rara wat dat zou zijn(patat). Hierna zou hij wel suf moeten zijn. Hij had immers al voor 2000 kg lichaamsgewicht verdoving in zn lijf :-0 Zelf woog hij nog geen 500kg dus dat zou moeten lukken.

Maar wat bleek, toen wij terugkwamen en de box in stapten. Meneer dacht daar anders over. Hij zat blijkbaar zo hoog in zijn adrenaline dat we er alsnog niet bij in de buurt konden komen. En we wilden hem zo graag helpen want hij had pijn. Je kan je waarschijnlijk wel voorstellen hoe frustrerend dit is…..

Na het afscheid van de dierenarts  en het in ontvangst nemen van antibiotica, hebben we hem in ieder geval voor de pijn wat door het voer gegeven wat hij godzijdank opat, maar och och dit raakt ons altijd zo erg. Slapen deed ik die nacht ook niet omdat ik mij constant zorgen maakte. Wel hadden we hem apart gezet zodat hij kon bijkomen van dit hele gebeuren.

Ik druk iedereen op het hart die veulens naar de opfok brengt, zorg dat ze zoveel mogelijk gewend zijn, geef ze een goede start. Want als er een keer iets is en we kunnen er niks mee, dan staan wij machteloos. En dat is echt verschrikkelijk. Niet alleen voor ons maar helemaal voor het veulen.

Ik hoop trouwens dat wij snel onze nieuwe stal mogen bouwen want dan zijn we van deze ellende af. Dan krijgen wij namelijk een vangkooi waardoor je altijd wat kunt doen als er iets met een paard is. Ze lopen dan in een soort trechter die steeds smaller wordt. Dan kan hij zichzelf maar ook ons niet verwonden en lijdt zo’n beestje niet onnodig. Ook handig met bekappen en ontwormen/enten.

We willen zo graag verder met het bedrijf en hebben zulke mooie plannen. Maar we zitten gewoon vast vanwege een stikstofuitstoot papiertje voor de bank. Ja, het is nu voor de paarden ook zover met die ellende. Alles staat al maanden in de startblokken maar vanwege de stikstof voor “Ameland”moeten wij aantonen dat wij naar de 90 paarden mogen middels een Aerius berekening, terwijl TATA Steel en Schiphol vrolijk door kunnen. Het is echt de wereld op zijn kop en voelt heel oneerlijk.

Maar goed de volgende dag hebben we onze patient goed in de gaten gehouden en geprobeerd wat antibiotica te voeren, want spuiten gaat natuurlijk niet. Maar helaas was hij dit na de eerste keer al zat waardoor hij maar een paar happen naar binnen had gekregen. Dus nu maar hopen dat het niet gaat ontsteken!

Ondertussen was Arjen begonnen met aardappel poten want het weer was perfect en alles stond klaar. Dit betekende wel dat ik behalve het voeren s’ morgens, voor de rest van de week een aantal dagen de zorg voor de 39 paarden plus onze pechvogel had. Gelukkig had ik al boodschappen in huis en was mijn teen inmiddels weer redelijk hersteld, mede dankzij de Centropix, zodat ik  tijd had om te voeren en op te strooien. Ik zal in de volgende blog een aantal resultaten delen.

Brecht en Melissa zijn die week ook nog komen helpen wat altijd super fijn is! Het is in je eentje gewoon echt veel en zwaar werk.

Best een heftige week zo alles bij elkaar.